Unaza” përballë SPAK-ut: Monika Kryemadhi dhe skena që duket e shkruar për në kinema!

Nga: Newslibero.com !

Një rrëfim artistiko-politik për drejtësinë, simbolikën dhe një rol që ende nuk ka mbaruar.
Tiranë, Në një mëngjes të zakonshëm korriku, drita e diellit godiste trotuarin përballë zyrave të SPAK-ut. Kalimtarët lëviznin të hutuar, ndërsa diçka ndodhi që e ndaloi kohën për disa çaste. Ishte Monika Kryemadhi. E qetë, me syze të errëta dhe me një qëndrim që më shumë i ngjante një aktoreje që sapo futet në skenën kryesore.
Ajo u përkul. Mori një unazë të artë, të ndritshme, dhe e ngriti përpara syve të gazetarëve. Kamera qëmtoi çdo shkëlqim të gurit në dritën e diellit. “E gjeta… përballë SPAK-ut,” tha me një buzëqeshje që mbante brenda ironi, nëntekst dhe sfidë.
Dikush mund të thoshte se ishte thjesht një rastësi. Të tjerë, që çdo detaj ishte skenar. Dhe ndoshta, kjo ishte pikërisht ajo që donte Kryemadhi: të mos dinim më ku mbaron realiteti dhe ku fillon filmi.
Një skenë simbolike, një mesazh i koduar!
Nuk është hera e parë që politika shqiptare i ngjan një filmi por këtë herë, duket se Kryemadhi vetë po shkruan skenarin. “Do të luaj një film,” ka deklaruar ajo pak kohë më parë, dhe sot, ndoshta, ishte dita e parë e xhirimeve.
Unaza një simbol i lidhjeve, i pushtetit të qetë, i pasurisë që kalon dorë më dorë u shfaq para SPAK-ut si një metaforë për gjithçka që është e çmuar dhe e diskutueshme në politikën shqiptare. Ishte si të thoshte: “Ja, kjo është e imja, por çfarë do bëni ju?”
SPAK-u heshti. Asfalt i nxehtë, asnjë deklaratë. Por prania e saj, përballë këtij institucioni, nuk kishte nevojë për fjalë të mëdha. Ishte një sfidë e heshtur, një aktrim i mirëstudjuar, një shfaqje ku publiku duhej të zgjidhte vetë fundin.
Politika si kinema, SPAK-u si skenografi?
Në një vend ku politika ndodh më shumë para kamerave sesa në institucione, ky episod ishte një përkryerje e atij stili. Monika Kryemadhi nuk ishte thjesht protagoniste – ajo ishte regjisore, aktore, kostumografe dhe ndoshta edhe skenariste e një momenti ku drejtësia dhe politika u përballën pa asnjë fjalë… vetëm me një unazë të artë.
Ky nuk është fundi, ky është akti i parë,” mund të jetë ajo që nënkuptoi Kryemadhi. Dhe ndoshta filmi që do të luajë nuk do të jetë për kinematë – por për historinë politike që po shkruhet përditë në Tiranë, mes trotuareve, mikrofonëve dhe gurëve të çmuar që dalin papritur përballë SPAK-ut.